Pasko sa facebook

Ito ang unang Pasko ko sa facebook. Sa katunayan, nahatak akong magbukas ng facebook account dahil sa winika ng isang kaibigan sa isang reunion na hindi ko nadaluhan- “Dati REDBOOK, Ngayon FACEBOOK.”

Hindi ko nakagawian ang magpadala ng Christmas cards, at lalung hindi ko naging tradisyon ang magbalot at mag-abot ng regalo. Madalas nga sa pagsapit ng Pasko, malayo ako sa aking mga mahal sa buhay. Tulad ngayong Pasko, ang asawa’t anak ko ay nasa Pilipinas, ako ay nasa US. Mabuti na lamang nakalipad ako sa Los Angeles, nakasama ko ang 92 years old na nanay ko nitong Pasko.

Mabuti na lang may Facebook, nakapag-greet ako sa lahat ng Friends ko, at naiparating (extend) ang pagbati ko sa mga walang facebook pero nagkaroon ng pagkakataong mag-get-together. Kahit papaano maisasali ako sa balitaan, at sasabihin nagkita na kami ni MC sa facebook, nalaman ko na ang pinaggagawa niya, kung nasaan siya, at ang kanyang pamilya. Nasa mabuti naman siyang kalagayan.

Matagal-tagal na rin akong hindi nakakauwi sa Pilipinas. 1994 ang huling Pasko ko sa Pinas, 1990 naman ang huling pagdalo ko sa aming taunang hayskul reunion sa San Fernando, Pampanga, 1979 ang huling Pasko sa mga barkada ko sa Baguio, at 1971 ang huling Pasko ko sa baryong kapanganakan at tinubuan ko. Marahil matatagalan pa, o maari rin hindi na magkakaroon ng pagkakataon na mabalikan ko ang mga ito.

Gayun pa man, hindi ako nalulungkot at nakakaramdam ng pagkukulang o dis-appointments. Saan man ako naroroon sa Pasko, nuon man at ngayon, ginugunita ko ang halos lahat ng mga taong malapit sa aking puso, kahit hindi ko naipaparating sa kanila. Matalas ang memory bank ko, kaya kong balikan in almost complete details ang pinagsamahan namin sa Pasko, kahit na mahabang panahon na ang nagdaan. Malakas akong manariwa ng mga nakaraan, marahil iyon ang dahilan kung bakit ako naging historian at hindi engineer mula sa UP. Kaloob ito ng Diyos, at lubos akong nagpapasalamat.

Hindi tayo nabubuhay sa nakaraan. Hindi natin tinatahak ang kasalukuyang buhay at ang hinaharap na palaging nakatanaw sa nakaraan. Bawat sandali ay mahalaga. Ika nga every moment counts. (Ang pangalan ng consulting business ko ay MC for Moment Counts).

Nitong Disyembre, naging friend ko sa Facebook si Rommel Pangan, isang matalik na kaibigan sa hayskul, at huli ko siyang nakita nuong 1973. At nawalan kami ng balita sa kanya magmula nuon. Nag-alala kaming magbabarkda kung ano ang nangyari sa kanya. Nawala o nagtago siya ng walang paalam. (Kung minsan, mahirap mawari o matanggap, bigla na lamang maglalaho isang matalik na kaibigan). Hindi alam ni Rommel, sa maraming lecture at pagbibigay ko ng payo sa mga tao, ginagawa ko siyang halimbawa. Nuong hasykul kami nina Rommel sa isang periodic exam o pagsusulit na sunud-sunod mababa ang score niya sa maraming subjects. Ang malaking pagkakamali ni Rommel, laman ni Rommel ng kanyang isip ang nakaraan at katatapos na exam habang sinasagot ang exam sa kanyang harapan. Sa pag-alala niya sa wrong answers o misteps niya sa previous exam, ang resulta ng mga sumunod na exams ay mababa din.

Saan man tayo sa Pasko, at magmuni-muni man tayo sa nakaraan, eksaktong isang linggo lang, bagong taon na. Kaya nga madalas ang greetings ay “Merry Christmas and a Happy New Year! Maligayang Pasko at Manigong Bagong Taon”

Ang magaling ng facebook magagawa natin ang Kahapon, Ngayon at Bukas sa ating mga Friends.